tęczowy powiew ..

 

.. przez niedomkniętą furtkę duszy 

przedostał się tęczowy powiew

 wyściełał jedwabiem zakątki zmysłów

zostawił nasionka nadziei by zakwitła

skropił oddechy drżącą rosą 

nasączył serce zapachem róż 

zaszemrał pluskiem strumyka

o nocy ze srebrnym blaskiem księżyca

i gwiazd filuternym mruganiu ..

iść w stronę słońa ..

.. czasem zastyga w nicości 

nieskończoność myśli

 

balansuje na linie ciszy 

gęsty lepki mrok

chwytam skrawki chwil

idących schodami cieni

wznoszę się do nieba

po srebrnej smudze światła

do iskrzących gwiazd

po niezwykłe marzenia..

- wciąż chcę iść,

' ciągle iść w stronę słońca' ..

** **

.. na poprawę humoru wstawiłam swój stary wiersz,

(zaliczam go do wierszy z 'innej epoki')

DO POLI:

https://wokolciebie.blogspot.com/

https://tanczacymotyl.blogspot.com/

'Kura Domowa', to taki 'wspomnień czar',

 w komentarzu u Ciebie Polu, napomknęłam, że może wstawie ten wiersz:)

" Kura Domowa "

(19 maja 2005) 

Umiar musi zachować,

wszystko umie dozować.

Smacznie gotuje,

wszystko pojmuje.

Robi śniadanko,

cudowną jest kochanką.

Czy gorsza obojętność

czy zbytnia namietność?

Gdy pierze i prasuje

to sobie podśpiewuje

Nie zagłaszcze kotka,

bo to nie idiotka.

Lubi z siebie żartować

z humorem tańcować

Dobrze wie o tym,

że milczenie jest złotem.

Pogdacze sobie, pochodzi

i na grzędę wchodzi ..

Do wszystkiego talent ma,

lecz nikt Kury nie docenia..

❤ ❤

bądź moją chwilą ..

 

.. znajdziesz mnie

w słowach

tkanych uczuciami

zauważysz mnie

wśród zmysłów

marzeń i pragnień

ujrzysz w gałęziach drzew

gdy unoszę się

pomiędzy listkami

 

 * *

jestem źdźbłem trawy 

mgiełką snu

w szeptach wiatru

skrywam się  

w eterycznym zapachu

nieziemskich róż

* *

poszukaj mnie

w oddechu nocy

- bądź moją chwilą..

empiria ..

 

.. w pajęczynie cierpienia

zmieniam się lecz

nie chcę zatracić siebie

w bezbarwności

widziałam siwe myśli

niemej bezsilności

atłasem ciszy otulona

zasnęła wrażliwość

pośród codziennych chwil

sfatygowana rutyna

wyczerpana i.. znużona

zastygam melancholią 

* *

wkraczam w 'nieznane'

coś się skończyło 

i coś zaczęło

to tylko empiria ..

 * *

.. jedynie boska przyroda

rozpoczyna niezmiennie

wciąż ten sam spektakl

sztukę rozkwitu barw życia ..

nieziemskie muśniecia ..

 

.. mierzi mnie 'ohyda' świata

jestem zmęczona zgiełkiem miasta

przytłumione myśli

rozmazane obrazy

na peryferiach świadomości

       

 *  *

..przez uchylone okno

zakradł się oddech magii

srebrzysty pył gwiazd

musnął moją duszę 

nieziemską pieszczotą

sączą się pomruki nocy

maczane w zaklęciach

miękkie fosforyzujące

księżyc rozpuszcza się

w dłoniach i na moim ciele..

- odpływam ..

.. ale wrócę  ;)

umykam ..

 

.. stoję na krawędzi snu

tkanej magią marzeń

umykam w przestrzeń

rozsnuwam się szeptem

otulona ezoteryczną mgłą

przenikam intymność nocy

widzę niebo usiane gwiazdami

abrysy niezwykłych zjawisk

rodzą się mistyczne miraże

obleczone senną tajemnicą ..

    * *  

.. gdzieś daleko za horyzontem

majaczy poświata brzasku ..

szukam śladów ..

 

..szukam śladów chwil

zaklętych miłością

spontanicznych emocji

drżących oddechów

 

marzenia skryły się

w nitkach pajęczyn

błądzą nieme pragnienia

 tęsknotą niespełnioną

z aurą tajemniczości 

mgielnych kształtów

czas się zatrzymał

zmysły wypełniła cisza

unosi się intensywna woń

niesłyszalnych dźwięków

* *

otuliła mnie pieszczotą

magia sennych iluzji..

urok chwil ..

 

.. tkam misterny kobierzec

fenomenem boskich zmysłów

zasiewam ziarenka dobroci

szczęścia chwile maluję tęczą

wyłuskuję piękno z płatków róż

tworzę radości muzykę

okraszam czułości nutkami

wplatam miłość w każdy zmysł

kroplami finezji wyściełam serce

dobru moszczę posłanie w duszy

nieustannie nasączam uśmiechem

odurzam się urokiem chwil

zachłannie smakując życie

spijam ambrozję emocji ..

szepty weny ..

 

.. bywają niesforne

trochę zmierzwione

zmysłowe i nie 

szepty mojej weny

misterne osobliwe

 niczym biały welon 

dziewiczych pragnień

budzą świt emocji

w zaułkach duszy

boskim zapachem róż

migoczą cieniem

tańczą w ciemności 

zagubione w czasoprzestrzeni

słowa niezwyczajne 

w swojej zwyczajności

mruczą swoją mantrę

oddechem Istnienia..