..usiadłam pomiędzy gałązkami
poczułam błogi powiew marzeń
w pąkach i zielonych listkach
lśni rosa tęczowymi kroplami..
..wiosna zbiegła się z nowiem księżyca
nadszedł czas aby odrodzić się
nie tylko duchowo i cieleśnie
może trzeba zbudzić się do życia?..
Zdecydowanie najwyższy czas, abyś się odrodziła na tym blogu, Mgiełko, ponieważ łaknę Twych kojących słów :) one tak cudownie działają, jak balsam dla zmęczonej duszy... :)
OdpowiedzUsuńŚciskam Cię wiosennie :***
Zdecydowanie należy na wiosnę spróbować odżyć, po zimie, po śniegu (w tym roku jego braku).
OdpowiedzUsuńPięknie wykorzystujesz to co nas otacza do tworzenia w moim odczuciu niemal onirycznych przedstawień. To duża sztuka, nie ma co.
Pozdrawiam!
Przyroda odradza się i budzi do życia. Może warto wziąć z niej przykład? Przecież wiosna jest tylko raz w roku:)
OdpowiedzUsuńŚliczne te wiosenne ilustracje do wiersza Mgiełko:)
Serdeczności dla Ciebie Aniu!
Jak zwykle pięknie. Trochę od pewnego czasu poezja odeszła ode mnie, co też przekłada się na jej odczuwanie. Dlatego trudno mi ją komentować. Ale zaglądam :). Może nie tak często jak kiedyś ale zaglądam.
OdpowiedzUsuńDobrze, najważniejsze jest chyba to, że zaglądasz i czytasz to co tam u siebie naskrobię. :)
OdpowiedzUsuńProszę bardzo, po prostu staram się oddać w komentarzu to, co czuję czytając Twoje utwory.
Pozdrawiam wiosennie!
wiosna to takie symboliczne odradzanie się przyrody do życia, myślę, że warto i do swojego życia wprowadzić jakieś zmiany, przemyśleć, zrobić wiosenne porządki :)
OdpowiedzUsuńpozdrawiam Cię ciepło :*
Zawsze wiosną budzę się do życia. W tym roku było trudniej. Wiosna deszczowa i chłodna a potem od razu lato przyszło. Od razu wyczułam lekki brak równowagi. Niesamowite jak pogoda potrafi na nas wpływać. Na szczęście daje też dużo szczęścia. Biegnę ku słońcu. Ty też?
OdpowiedzUsuń.. Twoje komentarze są kapitalne, dziękuję Ci bardzo za urocze wpisy <3 .. oczywiście, zawsze kieruję się ku słońcu, może teraz nie biegne ale na pewno idę :D :)
OdpowiedzUsuńściskam serdecznie :**