rzeźbię nicość..

.. nie potrafię już pisać

wyrażać swoich uczuć

nie umiem płakać

nie zwykłam narzekać

odbijam się echem

od toksyn świata

finezyjnie z maestrią

rzeźbię nicość ..

kruchość chwil..

.. w odcieniach finezji

zapach rosy o poranku

resztki snu na rzęsach

nieskończoność marzeń

drżący dotyk pragnień

pomruki i szepty

mistyczne, nieokiełznane

tajemny bezkres smaków

eteryczna nagość

kruchości chwil ..

szmaragdowy oddech..

.. tak cichutko beszelestnie

czas nawleka korale chwil

muska szmaragdowy oddech

szept tańczy z barwami lata

otulone snem gałęzie drzew

w liściach szeleści wiatr

ciszę rozbudza ptaków śpiew

i radosny uśmiech kwiatów

szumią trawy pełne marzeń

z motylami wpiętymi we włosy

krople rosy zwilżają stopy

słońca blask maluje złotem..